Farmakopea, czyli dzieło poświęcone uzyskiwaniu substancji leczniczych i sporządzania z nich leków, pióra francuskiego lekarza Josepha Du Chesne (1544/46–1609), posługujacego się zlatynizowaną wersją nazwiska Quercetanus. Był nadwornym lekarzem Franciszka Herkulesa Walezjusza, następnie jako hugenota musiał uciekać przed prześladowaniami i działał w Niemczech i Szwajcarii. Swoją farmakopeę dedykował Chrystianowi I, księciu Anhalt-Bernberg (1568–1630). W swoim dziele Quercetanus odwołuje się do starożytnego nurtu w medycynie zwanego szkołą dogmatyków, który podkreślał istotę rozpoznawania przyczyn chorób, a także wagę poznania naturalnych mechanizmów ciała ludzkiego (w odróżnieniu np. od metodyków, którzy kładli nacisk na leczenie objawów i skutków choroby). Rozpoczyna od definicji, pojęć ogólnych oraz generalnej klasyfikacji leków. Następnie mówi o lekach uzyskanych przez proces destylacji oraz warzenia. Dalej o syropach, środkach na przeczyszczenie, powodujących wymioty, na nieżyty nosa i dróg oddechowych, o lekach aromatycznych do inhalacji, o opiatach. Na końcu o ekstraktach, esencjach, solach i olejach. Dokument współoprawny z innymi drukami (klocek introligatorski), sygn. Pol.7.II.2697-Pol.7.II.2698.