Disputatio de summo hominis bono in theses quasdam digesta...

Opis dokumentu

W 1593 roku na Akademii w Aldtdorf b. Nuernberg, niedawno ufundowanej przez norymberczyków, która w 1622 zyskała status uniwersytetu, dysputę o najwyższym dobru człowieka przedstawił zaledwie dziewiętnastoletni Michael Piccart (1574-1620), który magisterium z filozofii uzyskał rok wcześniej w Altdorf. Przewodniczącym był przybyły do Altdorfu również w 1592 roku specjalista od Arystotelesa, profesor prawa w latach 1593-4 miejscowej akademii, Jakub Tetens (przed 1570-po 1594), który studiował w Królewcu i Bazylei.  Piccart zawarł swoje rozważania w trzydziestu trzech częściach (tezach). Pierwszych dwadzieścia sześć tez zawiera wprowadzenie w zagadnienia etyczne oraz przegląd koncepcji i  definicji szczęścia ludzkiego obecnych u filozofów greckich, Cycerona i w Biblii. W tezie 27. Autor zawarł własną definicję szczęścia, rozumianego jako wiecznie trwały, przyjemny spokój duszy i zdrowego ciała pełen radości i przyjemność, któremu towarzyszą sława, chwała i godność.  W dalszej części Piccart formułuje możliwe zarzuty wobec swojej koncepcji i krótko na nie odpowiada. Podkreśla, że opowiada się za jednością szczęścia, nie dzieli go na szczęście ziemskie, tj. filozoficzne i wieczne, teologiczne, neguje także podział na szczęście osiągane w życiu poświęconym działaniu i kontemplacji. Druk współoprawny (klocek introligatorski), sygn. Pol.6.II.1328-Pol.6.II.1361. Format bibliograficzny: 4. Superekslibris: Samuel Meienreis. Pieczątki: 1, 10, 11. Dawne sygnatury: M.5, U.5, Z IIII?. Zewnętrzne oznaczenia: DT; pęknięcie zwięzów między blokiem a oprawą, poluzowanie oprawy, uszkodzenie przegubów; niewielkie deformacje; średnie zabrudzenia/zacieki/zaplamienia; niewielkie ubytki spowodowane przez owady. W 2010 r. druk poddano konserwacji zachowawczej w ramach projektu „Konserwacja zachowawcza druków XV-XVII w. Biblioteki Elbląskiej”.