Die Verbreitung der deutschen Stadtrechte in Osteuropa

Typ: Książka Rok publikacji: 1942 Miejsce publikacji: Weimar Autor:
  • Schubart - Fikentscher, Gertrud
Strony: [ 8 ] ; 567 Sygnatura: 34918 biblioteka cyfrowa link Języki: ger Hasła kluczowe:
  • Niemieckie prawa miejskie - historia
  • Prawo lubeckie - lokacje - historia
  • Prawo magdeburskie - lokacje - historia
  • Lokacje na prawach niemieckich - Europa Wschodnia
  • Schubart - Fikentscher, Gertrud (1896-1985)
Pobierz plik XML Pobierz plik TXT Kategorie:
Data dodania: 12.09.2018

Opis dokumentu

Publikacja wydana w 1942 roku w Weimarze autorstwa Gertrud Schubart - Fikentscher (1896-1985) - niemieckiej profesor prawoznawstwa, wykładowczyni na Uniwersytecie Marcina Lutra w Halle i Wittenberdze (niem. Martin-Luther-Universität Halle-Wittenberg). Obszerne opracowanie opisuje zagadnienie rozpowszechniania się niemieckich praw miejskich na obszarze Europy Wschodniej. Praca autorki w 1940 roku została wyróżniona i uhonorowana nagrodą Pruskiej Akademii Nauk (niem. Preuβische Akademie der Wissenschaften) - obecnie Berlińsko-Brandenburskiej Akademii Nauk, akademii założonej w Berlinie 11 lipca 1700 roku, z inicjatywy Gottfrieda Wilhelma Leibniza (1646-1716). Fundatorem i założycielem Akademii był książę - elektor Fryderyk III Brandenburski. Książka zawiera rys historyczny, opis, analizę i kwestię rozprzestrzeniania się na terenach Europy Wschodniej prawa magdeburskiego i lubeckiego – niemieckich praw lokacyjnych, będących średniowiecznymi zbiorami przywilejów i statutów jakimi podmiot lokujący obdarzał założone miasto lub wieś. Prawa lubeckie (niem. Lübisches Recht) i magdeburskie (niem.Magdeburger Recht) należały do najbardziej rozpowszechnionych. Prawo lubeckie wzorowane było na prawie Lubeki, które zostało nadane miastu w 1226 roku przez cesarza Fryderyka II Hohenstaufa. Od XIII wieku stanowiło wzór prawno-organizacyjny dla ponad 140 miast m.in. dla Hamburga, Rygi czy miast związanych ze Związkiem Hanzeatyckim. Na ziemiach polskich lubeckie prawo miejskie wprowadzono m.in. w Szczecinie, Kołobrzegu, Elblągu, Braniewie, Fromborku. Prawo to otrzymały pierwotnie również Tczew i Gdańsk, przy czym oba miasta zostały w okresie późniejszym przeniesione przez Krzyżaków na prawo magdeburskie. Cechą charakterystyczną miast lokowanych na prawie lubeckim był brak placu rynkowego. Funkcje rynku spełnia szeroka ulica np. Stary Rynek w Elblągu. Prawo magdeburskie, zwane również prawem niemieckim było wzorowane na prawie Magdeburga. W 1035 roku Magdeburg otrzymał patent nadający miastu prawo do handlu i zjazdów. Prawo to spisane zostało w 1188 roku, stając się wzorcem dla podobnych regulacji wielu miast środkowoeuropejskich. Na prawie magdeburskim lokowano głównie miasta Śląska, oraz znaczące miasta Małopolski, Wielkopolski, Rusi Czerwonej (m.in. Kraków, Poznań, Lwów etc.). Cechą charakterystyczną lokacji na prawie magdeburskim był prostokątny rynek i regularna sieć ulic przecinająca się pod kątem prostym.