Die Pastoraltheologie nach ihrem ganzen Umfange (Getynga, 1803) – drugi i ostatni tom obszernego studium teologii pastoralnej, którego autorem jest niemiecki teolog i duchowny protestancki Johann Friedrich Christoph Gräffe (1754-1816).Teologia pastoralna jako osobna dyscyplina narodziła się w 1774 roku na Uniwersytecie w Wiedniu. Jest dyscypliną teologii praktycznej, której przedmiotem jest relacja pomiędzy człowiekiem wierzącym a światem współczesnym i Kościołem. Teologia pastoralna jest niewątpliwie tą dziedziną teologii praktycznej, która w II połowie XX w. zyskała na znaczeniu i znalazła się na poczesnym miejscu wśród dziedzin teologicznych oraz zainteresowań Kościołów. Jej podstawowym celem jest chrystianizacja konkretnych osób w oparciu o słowa z Ewangelii św. Mateusza 28,19: ,,idźcie i nauczajcie wszystkie narody”. W znaczeniu szerszym oznacza ona kilka subdyscyplin teologicznych, z których każda na swój sposób zajmuje się zbawczą działalnością Kościoła czyli duszpasterstwem. Do tych subdyscyplin należą: dydaktyka pastoralna, obejmująca katechetykę i homiletykę, liturgika oraz teologia pastoralna w znaczeniu węższym. Każda z subdyscyplin dotyczy odpowiedniego zakresu działalności praktycznej Kościoła, posiadając własny sposób prowadzenia refleksji naukowej oraz własną metodologię. Niniejszy tom podzielony został na pięć głównych rozdziałów. Pierwszy odnosi się do szeroko pojętej posługi i opieki duszpasterskiej (w tym duszpasterstwa chorych). Drugi podejmuje kwestie administrowania i zarządzania majątkiem parafialnym i kościelnym. Trzeci omawia zachowania i postawy kaznodziei w konkretnych okolicznościach (rozważa m.in. sylwetkę pastora-małżonka, pastora-ojca, pastora jako wzór cnót etc.). Czwarty nawiązuje do szeroko pojętego powołania kapłańskiego. Piąty i ostatni rozdział omawia zagadnienie protestanckiego prawa kościelnego w Niemczech.