Die Pastoraltheologie nach ihrem ganzen Umfange […] Erste Hälfte, enthaltend Homiletyk, Katechetik, Volkspädagogik und Liturgik

Opis dokumentu

Die Pastoraltheologie nach ihrem ganzen Umfange (Getynga, 1803) - pierwszy z dwóch tomów obszernego studium teologii pastoralnej, którego autorem jest niemiecki teolog i duchowny protestancki Johann Friedrich Christoph Gräffe (1754-1816).Teologia pastoralna jako osobna dyscyplina narodziła się w 1774 roku na Uniwersytecie w Wiedniu. Jest dyscypliną teologii praktycznej, której przedmiotem jest relacja pomiędzy człowiekiem wierzącym a światem współczesnym i Kościołem. Teologia pastoralna jest niewątpliwie tą dziedziną teologii praktycznej, która w II połowie XX w. zyskała na znaczeniu i znalazła się na poczesnym miejscu wśród dziedzin teologicznych oraz zainteresowań Kościołów. Jej podstawowym celem jest chrystianizacja konkretnych osób w oparciu o słowa z Ewangelii św. Mateusza 28,19: ,,idźcie i nauczajcie wszystkie narody”. W znaczeniu szerszym oznacza ona kilka subdyscyplin teologicznych, z których każda na swój sposób zajmuje się zbawczą działalnością Kościoła czyli duszpasterstwem. Do tych subdyscyplin należą: dydaktyka pastoralna, obejmująca katechetykę i homiletykę, liturgika oraz teologia pastoralna w znaczeniu węższym. Każda z subdyscyplin dotyczy odpowiedniego zakresu działalności praktycznej Kościoła, posiadając własny sposób prowadzenia refleksji naukowej oraz własną metodologię. Niniejszy tom podzielony został na cztery główne rozdziały, poprzedzone krótkim wprowadzeniem omawiającym historię, pojęcie i cele teologii pastoralnej oraz literaturę przedmiotu. Rozdział pierwszy odnosi się do homiletyki, czyli głoszenia kazań, drugi rozwija zagadnienie katechetyki czyli metodyki nauczania zasad religii chrześcijańskiej. Trzeci podejmuje kwestie pedagogiki zajmującej się rozwojem i zmianami mechanizmów wychowania oraz kształcenia na przestrzeni całego życia człowieka, pod względem moralnym, ideologicznym i estetycznym oraz przekazywaniem przydatnej (praktycznej) wiedzy „zwykłemu człowiekowi” (umiejętności czytania, pisania, liczenia etc.) tzw. wychowanie ludowe. Ostatni czwarty rozdział został poświęcony liturgice, która bada i wyjaśnia fenomen liturgii, jej treść teologiczną, obowiązujące formy, konsekwencje duchowe i duszpasterskie etc.