Die Kunst- und Wunderkammern der Spätrenaissance. Ein Beitrag zur Geschichte des Sammelwesens

Opis dokumentu

Die Kunst- und Wunderkammern der Spätrenaissance... (Lipsk, 1908) - bogato ilustrowana publikacja, określana mianem przełomowego dzieła w historii sztuki i kolekcjonerstwa, której autorem jest Julius von Schlosser (1866-1938) - austriacki historyk sztuki, mediewista i modernista szkoły wiedeńskiej, w latach 1901-1922 dyrekotr Kunsthistorisches Museum w Wiedniu, następnie profesor uniwersytetu w Wiedniu. (Pełne imię i nazwisko autora to Julius Alwin Franz Georg Andreas Ritter von Schlosser.) Dzieło było pierwszym studium interpretującym XVI i XVII-wieczne zbiory i gabinety osobliwości (kunstkamery) jako poprzedników współczesnych muzeów, umieszczając je w historii kolekcjonowania sięgającej starożytności grecko-rzymskiej. Dzięki porównawczemu podejściu i szerokiemu zakresowi geograficznemu książka Schlossera wprowadziła interdyscyplinarną i globalną perspektywę do badań nad sztuką i kulturą materialną, kładąc podwaliny pod muzealnictwo i historię zbiorów. Kunstkamera (z niem. Kunstkammer, Kunst, 'sztuka', Kammer, 'izba'; inaczej panoptikum a. panopticum z gr. πᾰν- 'wszech' i ὀπτικός 'widzieć') to gabinet osobliwości - kolekcja dzieł sztuki, numizmatów, zabytków starożytnych, egzotycznych przedmiotów i innych osobliwości, charakterystyczna dla czasów nowożytnych, zwłaszcza XVI i XVII wieku. Kunstkamery, tworzone przez władców, arystokratów itp. do XVIII wieku, były poprzednikami muzeów. We Francji zbiory tego typu nazywane są cabinet de curiosités, w Anglii cabinet of curiosities, we Włoszech studiolo, w Niemczech Kunst- i Wunderkammer.