Die Giftgewächse Deutschlands und der Schweiz, in lithographirten und colorirten Abbildungen mit erläuterndem Text. Zum Gebrauch in Volksschulen, Realanstalten und Gymnasien, wie auch zum Selbstunterricht, besonders für Pharmaceuten

Opis dokumentu

Die Giftgewächse Deutschlands und der Schweiz… (Eßlingen, 1867) - ilustrowana XIX-wiecznymi kolorowymi litografiami publikacja prezentująca najpopularniejsze rośliny trujące z terenu Niemiec i Szwajcarii, przeznaczona do użytku szkolnego oraz samokształcenia, zwłaszcza dla farmaceutów. Opracowanie zawiera krótką, ogólną charakterystykę roślin trujących oraz opis niebezpieczeństw wynikających z kontaktu z nimi. Każda z prezentowanych roślin została opatrzona tekstem objaśniającym. Należą do nich m.in. bieluń dziędzierzawa , lulek czarny, pokrzyk wilcza jagoda, tojad lisi, jaskier okrągłolistny, sałata kompasowa, wawrzynek wilczełyko, szalej jadowity, blekot pospolity, naparstnica żółta, bagno zwyczajne, wilczomlecz obrotny, cis pospolity etc. Trujące właściwości roślin wynikają z zawartości substancji trujących w ich organizmie. Szkodliwe substancje mogą występować w zróżnicowanym nasileniu, w całej roślinie jak również w poszczególnych jej częściach np. w owocach czy też nasionach. Zazwyczaj obecność tych substancji jest częścią systemu obronnego roślin, które mają pomóc gatunkowi przetrwać. Zgodnie ze znaną od wieków zasadą Paracelsusa każdy lek może być trucizną, a każda trucizna - lekiem. Różni je tylko dawka. Ta stara prawda sprawdza się także w naturze. Wiele roślin ma niezwykłe właściwości lecznicze, ale w nieodpowiednich proporcjach (lub w zbyt bliskiej odległości) mogą być dla nas śmiertelnie niebezpieczne. Autorem opracowania jest niemiecki botanik, duchowny i profesor Christian Ferdinand Friedrich Hochstetter (1787-1860). W 1807 roku ukończył studia na Uniwersytecie w Tybindze. W 1808 roku został na krótko uwięziony za udział w nielegalnym planie utworzenia kolonii na Tahiti. Następnie pracował jako nauczyciel i prywatny korepetytor, zanim stał się proboszczem i inspektorem szkolnym w Brnie. W 1824 roku przeniósł się do Esslingen. Jako botanik działał głównie w Europie Środkowej (na obszarze dzisiejszych Niemiec, Austrii, Szwajcarii i Włoszech), na portugalskich wyspach Maderze i Azorach oraz w Afryce Wschodniej (w Etiopii). Przedmiotem jego badań były głownie glony, grzyby, paprotniki oraz rośliny nasienne. Odegrał ważną rolę w botanicznych pracach polowych jako dyrektor Unio itineraria - organizacji naukowej, która miała swoje początki w 1825 roku i  promowała gromadzenie oraz dystrybucję próbek roślin z różnych części świata. Opublikował liczne prace na temat historii naturalnej, botaniki, teologii, edukacji etc.