Die Geschichte des deutschen Volkes in den Jahren 1848 und 1849 (Berlin, 1850) - publikacja opisująca dzieje narodu niemieckiego w okresie Wiosny Ludów (1848-1849), w opracowaniu niemiecko-żydowskiego pedagoga i pisarza Sigismunda Sterna (1812-1867). Osobiste refleksje na temat wydarzeń 1848-1849 w Niemczech autor zawarł w dwunastu esejach, które zostały wygłoszone w Berlinie. Niemcy w połowie XIX w. nie stanowiły jednolitego organizmu państwowego, ale związek suwerennych państw o zróżnicowanych systemach politycznych. Powołany na kongresie wiedeńskim Związek Niemiecki utrwalał praktycznie polityczne i ekonomiczne rozbicie krajów niemieckich Decyzje kongresu wiedeńskiego nie brały pod uwagę panujących w państwach niemieckich nastrojów patriotycznych, które ujawniły się w czasie wojny wyzwoleńczej przeciw Francuzom w 1813 roku. W okresie pokongresowym młodzi Niemcy tworzyli liczne tajne organizacje, których działalność uważnie śledziły władze poszczególnych państw, a których celem było doprowadzenie do liberalnych reform oraz zjednoczenia kraju. Nadzieje te ożywiły się pod wpływem wiadomości o wybuchu rewolucji w Paryżu, kiedy zaś na początku marca 1848 r. bunt wiedeńczyków doprowadził do odsunięcia od władzy kanclerza Klemensa Metternicha, dało to impuls do rozpoczęcia rewolucji w Berlinie. O ile we Francji wydarzenia 1848 r. miały charakter rewolucji liberalnej, o tyle w Niemczech motywy liberalny i narodowy wzajemnie się uzupełniały. W Berlinie w marcu 1848 r. doszło do wystąpień i manifestacji mieszczaństwa i inteligencji, popartych przez studentów, robotników i rzemieślników. Wprawdzie król pruski Fryderyk Wilhelm IV nie zamierzał iść na ustępstwa, ale pod wpływem wydarzeń w Wiedniu oraz zaciętych walk ulicznych zgodził się zwołać zgromadzenie narodowe w celu opracowania liberalnej konstytucji. 18 maja 1848 roku rozpoczął swoja działalność ogólnokrajowy Parlament Frankfurcki. Powołał on rząd państwa niemieckiego i w tym samym miesiącu uchwalił konstytucję. Koronę cesarską oferowano królowi pruskiemu, który jednak odmówił jej przyjęcia (nie chciał dostać jej z rąk ludu). Jednak w związku z odzyskiwaniem sił przez reakcjonistów parlament nie odegrał wielkiej roli. W Prusach Fryderyk Wilhelm IV pod koniec 1848 roku rozwiązał parlament pruski oraz nadał nową konstytucję, w której z powodu obawy przed rewolucją król robił kilka nieznacznych ustępstw na rzecz burżuazji. Sytuacja na terenie całych Niemiec uspokoiła się głównie z powodu poprawy sytuacji gospodarczej (uspokojenie chłopstwa). W 1849 roku właściwie we wszystkich państwach niemieckich do władzy powrócili dawni monarchowie, czyniąc jednak pewne ustępstwa na rzecz burżuazji. W tym roku rozwiązany został także parlament frankfurcki. Przekreśliło to próby oddolnego zjednoczenia Niemiec. Wydarzenia te wzmocniły z kolei dominującą pozycję Prus, które weszły na szybką drogę do zjednoczenia Niemiec.