Die deutsche Arbeitsfront und die früheren Gewerkschaften

Opis dokumentu

Die deutsche Arbeitsfront und die früheren Gewerkschaften (Offenbach am Main, 1936) - publikacja dotykająca zagadnienia „reorganizacji” ustroju związków zawodowych podczas rewolucji narodowosocjalistycznej i pojawiających się w tej kwestii wątpliwości prawnych (ocena prawna kwestii związkowej) w opracowaniu Rudolfa Bülza. Rewolucja narodowosocjalistyczna miała zburzyć stary świat i zbudować na jego gruzach nowy porządek -Tysiącletnią Rzeszę. Tysiącletnia Rzesza stanowić miała nazistowski odpowiednik komunizmu - systemu powszechnej szczęśliwości. Inaczej jednak niż komunizm, który wedle marksizmu i leninizmu jest przeznaczeniem dla całej ludzkości, Tysiącletnia Rzesza to polityczny, społeczny i gospodarczy raj na ziemi wyłącznie dla wybranych, to jest dla rasy aryjskiej, w szczególności zaś dla Niemców. Związki zawodowe miały swoje korzenie w stowarzyszeniach robotniczych, które powstały w pierwszej połowie XIX wieku. W Republice Weimarskiej związki zawodowe zostały oficjalnie uznane za przedstawicieli siły roboczej. Przejęcie władzy przez narodowych socjalistów 30 stycznia 1933 r. oznaczało koniec wolnych związków zawodowych. Minister propagandy Goebbels już w kwietniu 1933 roku zanotował w swoim dzienniku: „1 maja zamienimy w wielką manifestację woli narodu niemieckiego. 2 maja sale związkowe będą zajęte. I w tym obszarze będzie panować jednolitość. Być może będzie kilka dni hałasu, ale wtedy będą nasze.” 2 maja 1933 roku komandosi SA i SS wtargnęli do budynków związkowych, aresztując i maltretując wielu urzędników. W miejsce rozwiązanych związków zawodowych rząd narodowosocjalistyczny pod przywództwem Adolfa Hitlera założył Niemiecki Front Pracy (niem. Deutsche Arbeitsfront, w skrócie DAF), organizację zsynchronizowaną, tj. kontrolowaną odgórnie, znajdującą się pod jego pełną kontrolą. Według Bülza przeprowadzoną akcję przeciwko dotychczasowym stowarzyszeniom zawodowym należy rozpatrywać w kontekście restrukturyzacji całej gospodarki. Poprzez swoje „dobrowolne, ale pożądane” członkostwo w jednostkach i organizowane przez siebie działania, DAF umożliwiła reżimowi nazistowskiemu kontrolę i indoktrynację ludności pracującej zarówno w pracy, jak i w czasie wolnym. Jako nowa, zjednoczona organizacja DAF miała reprezentować interesy „wszystkich pracujących Niemców” „poprzez utworzenie prawdziwej wspólnoty ludzi i osiągnięć, która wyrzekła się idei walki klas”. Ta przymusowa wspólnota pracowników i pracodawców, licząca w 1942 r. 25 milionów członków, była największą masową organizacją w Rzeszy Niemieckiej.