Die Deutsche Arbeitsfront. Eine Darstellung über Zweck, Leistungen und Ziele

Opis dokumentu

Die Deutsche Arbeitsfront… (Berlin, 1940) - ilustrowana czarno-białymi zdjęciami publikacja dostarczająca informacji o celach, zadaniach, działalności i osiągnięciach Niemieckiego Frontu Pracy (niem. Deutsche Arbeitsfront, w skrócie DAF) w opracowaniu Gerharda Starcke (1907?-?). Niespełna dwustustronicowe opracowanie prezentuje główne idee, zadania, sposób organizacji oraz zakres autonomii Niemieckiego Frontu Pracy - niemieckiej organizacji korporacyjnej, działającej pod nadzorem NSDAP, łączącej pracowników i pracodawców. Organizacja ta zrzeszała byłych członków robotniczych i urzędniczych związków zawodowych, a także stowarzyszeń przedsiębiorców, bez względu na różnice zawodowe, socjalne, gospodarcze i ideologiczne. Była największą nazistowską organizacją masową, liczącą według różnych źródeł około 23 - 25 000 000 członków. DAF utworzono 10 maja 1933 roku, pod przewodnictwem niemieckiego polityka nazistowskiego Roberta Leya (1890-1945) w miejsce zlikwidowanych związków zawodowych. Organizacja działała na podstawie rozporządzenia Adolfa Hitlera z 24 października 1934 roku. DAF dzielił się na 18 wspólnot branżowych według gałęzi przemysłu. Według założeń programowych naczelnym zadaniem Arbeitsfrontu było dbanie o dobro socjalne i zawodowe pracowników narodowości niemieckiej. Wszyscy członkowie DAF musieli posiadać "aryjskie pochodzenie". Wyspecjalizowaną organizacją zajmującą się wolnym czasem i wypoczynkiem pracowników, organizowaniem masowych imprez turystycznych i sportowych dla obywateli III Rzeszy była Kraft durch Freude, w skrócie KdF (organizacyjnie część DAF). Organizacja miała na celu wprowadzenie szeregu udogodnień i przywilejów dla niemieckich robotników i ich rodzin. Obejmowały one m.in. darmowe wakacje w ośrodkach wypoczynkowych w Niemczech oraz w „bezpiecznych” miejscach za granicą (głównie we Włoszech). Pierwsze na świecie „czyste” (w znaczeniu „aryjskie”) wycieczkowce pasażerskie, „MS Wilhelm Gustloff” oraz „Robert Ley”, zostały zbudowane w Hamburgu w latach 1936-39, by zabierać członków KdF w rejsy morskie, m.in. po Morzu Śródziemnym. Ogółem w latach 1934-39 pod znakiem KdF eksploatowano, obok dwóch wyżej wspomnianych motorowców, jeszcze 11 sporych jednostek pasażerskich, wyczarterowanych lub nabytych od różnych armatorów niemieckich. Do innych, realizowanych przez KdF programów, należała organizacja koncertów, oper oraz innych form rozrywki w fabrykach i miejscach pracy, a także darmowe wychowanie fizyczne, treningi gimnastyczne etc. Najbardziej ambitnym pomysłem DAF i KdF był „samochód dla ludu” – Volkswagen. Jego początkowy projekt został wykonany na prośbę Hitlera przez projektanta samochodów, Ferdinanda Porschego. Kiedy przemysł motoryzacyjny nie był w stanie zrealizować żądania Hitlera, by Volkswagena sprzedawano w cenach do 1000 marek, projekt został przejęty przez Niemiecki Front Pracy. Cały projekt okazał się jednak wadliwy pod względem finansowym. Zakłady zbudowane dla ich produkcji wytwarzały w to miejsce pojazdy wojskowe. KdF uczestniczył też w dystrybucji popularnych odbiorników radiowych - Volksempfänger, specjalnie zaprojektowanych w celu umożliwienia dostępu do radia obywatelom niemieckim dla lepszego oddziaływania propagandy nazistowskiej. Działalność KdF praktycznie ustała po wybuchu II wojny światowej. Niemiecki Front Pracy działał do maja 1945 roku.