Publikacja wydana w 1931 roku w Królewcu (niem. Königsberg) poruszająca kwestie z dziedziny demografii Prus Wschodnich w okresie XIX i w początkach XX wieku. Materiał poddaje analizie kwestie rozmieszczenia ludności wiejskiej i miejskiej na terenie prowincji, wskazuje zjawiska i czynniki warunkujące i wpływające na to rozmieszczenie (przyrodniczo-geograficzne, społeczno-ekonomiczne i demograficzne), prezentuje dane dotyczące gęstości zaludnienia, potencjału demograficznego etc. Pierwszy nowoczesny spis ludności przeprowadzony w 1759 roku określał ludność ówczesnych Prus Wschodnich żyjących pod berłem Hohenzollernów n a 521,2 tys. osób (nie licząc wojska). Przyrost ludności w XIX wieku był bardzo wysoki. Należy jedynie zwrócić uwagę, że po roku 1870, w wyniku znacznej emigracji ekonomicznej, tempo w zrostu zaludnienia uległo poważnemu zahamowaniu. Prusy Wschodnie, będąc prowincją nieuprzemysłowioną, peryferyjnie położoną w granicach Cesarstw a Niemieckiego rozwijały się stosunkowo powoli. Miało to poważne konsekwencje demograficzne. W sytuacji bardzo szybkiego rozwoju gospodarczego zachodnich i centralnych Niemiec musiało to wywołać poważne ruchy migracyjne. Powstało zjawisko tzw. ucieczki ze wschodu (niem. Ostflucht) czyli masowej emigracji ludności ze wschodnich Niemiec do największych niemieckich ośrodków przemysłowych (m.in. Zagłębia Ruhry, Berlina). Ocenia się, że straty migracyjne Prus Wschodnich w latach 1871-1925 wyniosły blisko 900 tys. mieszkańców, którzy bezpowrotnie opuścili swoje strony rodzinne. Jedynie wysoki przyrost naturalny ludności był w stanie zrekompensować ubytek migracyjny i zwiększyć zaludnienie Prus Wschodnich. W stosunku do innych prowincji państwa niemieckiego Prusy Wschodnie cechowały się niskim potencjałem demograficznym i stosunkowo rzadką gęstością zaludnienia. Powierzchnia Prus Wschodnich (w granicach z okresu międzywojennego) wynosiła 36 990 km 2. Według spisu ludności z 1910 roku na terytorium tym skupiało się 2147,3 tys. mieszkańców. Średnia gęstość zaludnienia wynosiła 58 osób na 1 km 2. Najniższa była gęstość zaludnienia w części południowej tzn. w rejencji olsztyńskiej. Wynikało to z wysokiego udziału lasów i jezior oraz słabych gleb, które były przyczyną niskiej efektywności gospodarki rolnej. Najwyższa gęstość zaludnienia występowała w powiatach rejencji kwidzyńskiej, bardziej zurbanizowanych. Rolnictwo w tej części Prus Wschodnich odznaczało się wyższą produktywnością i dysponowało stosunkowo dobrymi glebami. Duży potencjał demograficzny Królewca i Tylży wpłynął na gęstość zaludnienia rejencji królewieckiej i gąbińsklej. Ogólnie rzecz biorąc, północna część Prus Wschodnich odznaczała się też relatywnie niską gęstością zaludnienia. Prusy Wschodnie były przed I wojną światową prowincją rolniczą o niskim poziomie urbanizacji. Poza Królewcem liczącym w 1910 roku 246 tys. mieszkańców, Elblągiem o zaludnieniu 63,6 tys. i Tylżą zbliżającą się do 50 tys. pozostałe miasta były niewielkie. Nawet stolice rejencji: Olsztyn (33,2 tys.) oraz Kwidzyn (13,0 tys.) były miastami małymi. Większość ludności żyła z rolnictwa, które w części północnej oraz zachodniej reprezentowało wyższy poziom. W części południowej - pojeziernej było prymitywne i biedne. Struktura agrarna była zróżnicowana i miała duży wpływ na procesy demograficzne prowincji.