Die Agrarpolitik der Sowjet-Union und deren Ergebnisse

Opis dokumentu

Die Agrarpolitik der Sowjet-Union und deren Ergebnisse (Berlin, Lipsk 1936) - publikacja opisująca i analizująca politykę rolną Związku Radzieckiego w I połowie XX wieku (w szczególności okres1932-1933), wydana we współpracy z wydziałem ekonomicznym Instytutu Europy Wschodniej we Wrocławiu (niem. Osteuropa-Institut Breslau). Analizę i wyniki badań poprzedza opis zjawiska kolektywizacji, którego wyrazem był m.in. wprowadzony 7 sierpnia 1932 roku tzw. „Dekret o pięciu kłosach”, w myśl którego za zerwanie chociażby pięciu kłosów zboża z pola kołchozowego groziła kara śmierci lub 10 lat łagru. W ciągu pierwszego półtora roku obowiązywania tego prawa skazano na jego podstawie 125 tysięcy ludzi. Pomysł kolektywizacji wsi, czyli wtłoczenia jej w ramy gospodarki centralnie planowanej, a w rzeczywistości pańszczyźniano-niewolniczej, powstał jeszcze za rządów Lenina. Stalin przygotowania do wielkiego skoku cywilizacyjnego rozpoczął w 1928 roku. Industrializacja kraju, mająca stanowić pierwszy krok do urzeczywistnienia komunistycznej rewolucji światowej, wymagała zebrania wielkiego kapitału. Ten kapitał można było uzyskać tylko wywłaszczając wieś. W efekcie między 1928 a początkiem 1930 roku liczba chłopów, których zmuszono do wstąpienia do kołchozu, zwiększyła się z dwóch procent do sześćdziesięciu. Nastąpiła śmiertelna zapaść sowieckiego rolnictwa. Na początku lat 30. na Ukrainie kolektywizacja doprowadziła do klęski głodu, w wyniku której zmarło od 4,5 do 7 miliona ludzi. Proces kolektywizacji zakończono po 5 latach, w 1934 roku. Doprowadził on do śmierci kilkunastu milionów ludzi, załamania produkcji rolnej i znacznego obniżenia stopy życiowej społeczeństwa. Wybitny sowietolog, prof. Paweł Wieczorkiewicz (1948-2009), określił kolektywizację rolnictwa w ZSRR jako najstraszniejszą zbrodnię masową dokonaną na własnym społeczeństwie w czasach pokojowych. Autorem książki napisanej pod pseudonimem Konstantin Michael jest gruziński emigrant Michael Achmeteli, gruz. მიხეილ ახმეტელი (1895-1963). Achmeteli studiował w latach 1915–1917 na Uniwersytecie w Charkowie. W 1919, z pomocą finansową władz Demokratycznej Republiki Gruzji, kontynuował studia na Uniwersytecie w Jenie. Po zajęciu Gruzji przez Armię Czerwoną w 1921 pozostał w Niemczech. W 1925 uzyskał tytuł naukowy doktora, po czym od 1926 zaczął pracować w Instytucie Europy Wschodniej we Wrocławiu. Po przekształceniu przez nazistów w 1937 roku części tego Instytutu w Institut zur wissenschaftlichen Erforschung der Sowjetunion, w skrócieWannsee-Institut (pol.Instytut Badań Naukowych nad Związkiem Radzieckim) w Berlinie, Achmeteli objął funkcję jego dyrektora. Kontrolowana przez SS instytucja zajmowała się studiami nad ZSRR. Naukowo była podporządkowana Uniwersytetowi Fryderyka Wilhelma, skąd rekrutowano znaczną część pracowników. Achmateli został również członkiem NSDAP i SS. Był ekspertem od spraw rosyjskich. Utrzymywał bliskie kontakty z Alfredem Rosenbergiem(1893-1946). W 1943 przestał być dyrektorem Wannsee Institut. Od 1942 zasiadał w Gruzińskim Komitecie Narodowym z siedzibą w Berlinie. Objeżdżał obozy jenieckie w celu werbunku jeńców-czerwonoarmistów pochodzenia gruzińskiego do nowo formowanego Legionu Gruzińskiego. Po zakończeniu wojny zamieszkał w Monachium, gdzie wykładał na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana. Działał w Antybolszewickim Bloku Narodów, współpracował z Organizacją Gehlena.