Nowe regulacje prawne rady miejskie miasta Gdańska, opublikowane w 1732 roku nowelizujące dotychczasowe ustawy miejskiego prawa wekslowego ( z 8 marca 1701 roku) i upadłościowego ( z 25 kwietnia 1731 roku). Opracowanie zawiera przepisy prawa wekslowego zgromadzone w 43 odrębnych artykułach. Instytucja weksla w Polsce, jako dokumentu kredytowego zawierającego bezwarunkowe zobowiązanie zapłaty w ustalonym terminie ściśle ustalonej kwoty, pojawiła się w XV wieku. Prawo wekslowe było w tym czasie prawem zwyczajowym. Do wieku XVIII mogli się nim posługiwać tylko mieszczanie. Dopiero od XVIII wieku zaczęła ich używać bezpośrednio także szlachta. Pierwsze ustawy wekslowe, o charakterze lokalnym, wydano na ziemiach polskich najpierw w Gdańsku 8 marca 1701 roku , potem w Elblągu 27 stycznia 1758 roku. Unormowania związane z upadłością zgromadzone zostały w 12 paragrafach. Słowo upadłość posiada wiele synonimów, z których jednym jest bankructwo. Wyraz bankructwo ma swoje korzenie w średniowiecznych Włoszech – banca rotta –oraz we Francji – banqueroute. Określenie banca rotta po włosku oznacza „złamana ławka”.Pochodzi ono ze średniowiecznego zwyczaju łamania ław i niszczenia stoisk handlarzy, którzy nie regulowali swoich zobowiązań. Wyraz banqueroute oznacza zaś dłużnika, który stale ukrywa się przed wierzycielami, unikając zarazem postępowania sądowego, a także kogoś, kto lekkomyślnie wydaje uzyskane w sposób nieuczciwy pieniądze, uciekając zarazem przed wierzycielami i wymiarem sprawiedliwości. Dokument współoprawny z innymi drukami (klocek introligatorski), sygn. Pol.8.II.300-Pol.8.II.301.