Der Deutsche Orden im Werden und Vergehen

Opis dokumentu

Publikacja wydana w 1928 roku w Jenie, autorstwa Wilhelma Kotzde (1878-1948) - niemieckiego nauczyciela, pisarza i publicysty tematycznie związana z historią powstania, rozwojem i upadkiem Zakonu krzyżackiego (zakonu niemieckiego, Zakonu Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie) - jednego z trzech największych, obok joannitów i templariuszy, chrześcijańskich zakonów rycerskich, które powstały na fali krucjat w XI i XII wieku. Zakon sprowadzony w 1226 roku na Mazowsze przez Konrada Mazowieckiego, by zapewnić obronę posiadłości piastowskich przed Prusami, dokonał ich podboju i chrystianizacji, opanował militarnie obszary późniejszych Prus Wschodnich oraz tereny dzisiejszej Łotwy i Estonii tworząc z tych ziem własne państwo. Zakon podbił także niektóre tereny Polski i Litwy. Wzbogacone ilustracjami i rycinami opracowanie zawiera m.in. syntetyczne opisy działalności zakonu, jego struktury, życia codziennego, podbojów terytorialnych, bitwy pod Grunwaldem (1410), wojny trzynastoletniej- stoczonej w latach 1454 - 1466 pomiędzy państwem zakonu krzyżackiego a Koroną Królestwa Polskiego, zakończonej zwycięstwem Królestwa Polskiego i II pokojem toruńskim (1466) etc. Materiał przybliża również postacie mistrzów zakonu krzyżackiego : Hermanna von Salza (ok.1179-1239) - wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego w latach 1210-1239, faktycznego twórcę potęgi zakonu; Hermanna von Balk (?-1239) – pierwszego mistrz krajowego zakonu krzyżackiego w Prusach a następnie mistrza krajowego inflanckiego, który w 1237 roku poprowadził swoich rycerzy aż nad Zalew Wiślany, gdzie zapoczątkował budowę Elbląga; Winricha von Kniprode (ok.1310-1382) - wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego w latach 1351-1382, którego panowanie uważa się za szczyt potęgi państwa zakonu krzyżackiego i moment największego rozwoju gospodarczego i wreszcie Albrechta Hohenzollerna, niem. Albrecht von Brandenburg-Ansbach (1490-1568) - ostatniego wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego przed sekularyzacją państwa zakonnego, w latach 1511–1525, który 10 kwietnia 1525 złożył hołd lenny królowi Polski Zygmuntowi Staremu w Krakowie (nazwany później hołdem pruskim) i od tego czasu, aż do śmierci w 1568 roku sprawował władzę książęcą w dawnym państwie zakonnym przemianowanym na Prusy Książęce.