Wydana w 1787 roku we Wrocławiu (niem. Breslau) publikacja o tematyce filozoficznej, opracowana w formie dialogu, zaliczana do najbardziej znaczących prac filozoficznych Friedricha Heinricha Jacobiego (1743-1819), koncentrująca się na kwestii relacji między poznawaniem, poznaniem a rzeczywistością oraz zagadnieniu idealizmu transcendentalnego. Friedrich Heinrich Jacobi był kupcem, następnie urzędnikiem, prywatnie trudniący się filozofią i literaturą. Od 1805 roku był członkiem a w okresie 1807-1812 przewodniczącym Akademii Nauk w Monachium, należał do ruchu społeczno-politycznego Sturm und Drang. Głosił "filozofię wiary i uczucia", w której za jedyne źródło poznania uznawał odczucie intuicyjne. Znany był przede wszystkim dzięki rozpętanemu sporowi o panteizm (Über die Lehre des Spinoza, in Briefen an den Herrn Moses Mendelssohn, 1785) oraz dzięki krytyce Kanta.