Das Wesen des Christentums (Lipsk, 1900) - jedno z najpopularniejszych i najbardziej kontrowersyjnych dzieł teologicznych przełomu XIX i XX wieku, którego autorem jest niemiecki teolog liberalny i wybitny historyk kościoła Adolf von Harnack (1851-1930). Nobilitowany (z dodaniem von do nazwiska) w 1914 roku. Publikacja jest transkrypcją szesnastu wykładów wygłoszonych dla około sześciuset studentów wszystkich fakultetów Uniwersytetu Berlińskiego w semestrze zimowym 1899/1900 i do dziś uważana jest za podstawowy tekst kulturowo protestanckiej teologii i pobożności, gdyż podejmuje próbę refleksji nad chrześcijaństwem protestanckim, na które składa się bogactwo wspólnot i kierunków kościelnych, nad tym, co jego członkowie otrzymali, z czego żyją i że wszystkie nurty są głęboko zjednoczone. Jest spojrzeniem Harnacka na historyczny rozwój chrześcijaństwa. Niniejsze opracowanie uzupełnia wydana w 1908 roku publikacja zawierająca krótkie uwagi i objaśnienia do powyższych wykładów. Książka odniosła ogromny publiczny sukces, określano ją mianem najbardziej ekscytującej monografii teologicznej. Była wielokrotnie przedrukowywana, tłumaczona, recenzowana i analizowana. Materiał został przetłumaczony i wydany w języku polskim w 1909 roku przez polskiego literata, nauczyciela i filozofa Juliana Edwina Zachariewicza (1883-1939/1940) pod tytułem „Istota chrześcijaństwa szesnaście wykładów wobec słuchaczów wszystkich fakultetów 1899/1900 w uniwersytecie berlińskim”.