Das Schlos der deutschen Ritter zu Marienburg

Opis dokumentu

Das Schlos der deutschen Ritter zu Marienberg - (Berlin, 1823) – publikacja opisująca zamek krzyżacki w Malborku - największy z zachowanych w Europie zamków średniowiecznych, w opracowaniu niemieckiego historyka literatury i sztuki, historyka, archeologa i etnografa, profesora Uniwersytetu Wrocławskiego Johanna Gustava Gottlieba Büschinga (1783-1829). Ta potężna warownia jest materialnym świadectwem niezwykłego zjawiska, jakim było państwo zakonne w Prusach. Państwo utworzyli w XIII wieku niemieccy mnisi-rycerze, prowadzący krucjaty przeciwko pogańskim Prusom i Litwinom, osiadłym na południowym wybrzeżu Bałtyku, a także przeciwko chrześcijańskiemu Królestwu Polskiemu. Historycy zgodnie przyznają, że prace nad budową zamku w Malborku ruszyły w okolicach 1278 roku. Wówczas rozpoczęto wycinkę pobliskich lasów oraz gromadzenie potrzebnych budulców, czyli kamieni, drewna i cegły. Początkowo zamek pełnił rolę siedziby komtura (zwierzchnika domu zakonnego). Wielki mistrz Zakonu Siegfried von Feuchtwanger (ok.1275-1311) w 1309 roku przeniósł swój urząd z Wenecji do Malborka, który tym samym stał się stolicą Państwa Zakonnego. Zamek w Malborku nie spełniał jednak potrzebnych standardów, dlatego bardzo szybko rozpoczęto prace nad jego przebudową, która trwała blisko 40 lat. Dom konwentualny został przekształcony w silnie umocnioną twierdzę (Zamek Wysoki) z fosami i pierścieniem murów obronnych. Wzniesiono kościół pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny i kaplicę św. Anny, gdzie chowano wielkich mistrzów. Rozbudowane przedzamcze zostało przekształcone w Zamek Średni, gdzie znalazła się między innymi największa sala zamkowa - Wielki Refektarz i Pałac Wielkich Mistrzów. W XIV i XV wieku powstała trzecia część warowni - Zamek Niski. Cały zespół otoczono fosami i murami obronnymi. Dostępu do warowni broniły też liczne wieże. Ten imponujący kompleks, zbudowany z cegieł, osadzony na drewnianych filarach i słupach umieszczonych w piasku, stanowi świadectwo niezwykłego kunsztu średniowiecznych budowniczych i jest jednym z najznakomitszych przykładów średniowiecznej architektury obronno-rezydencyjnej w Europie Środkowej.