Confutatio responsi Simonis Simonii Lucensis ad epistolam Georgii Chiakor... de morte Stephani I Poloniæ regis

Typ: Stary druk Rok publikacji: 1588 Miejsce publikacji: Cracoviae Autor:
  • Buccella, Nicolaus
Illustracje: 2 il. Strony: 129 Sygnatura: Pol.6.II.245 biblioteka cyfrowa link Języki: lat Hasła kluczowe:
  • Buccella, Niccolo (1520?-1599)
  • Stefan Batory (1533-1586), król Polski
  • Simoni, Simone (1532-1602)
  • Oczko, Wojciech (1537-1599)
  • Listy łacińskie - 16 w.
  • Polemika naukowa - 16 w.
Pobierz plik XML Pobierz plik TXT Kategorie:
Data dodania: 29.09.2014

Opis dokumentu

Polemika dwóch skłóconych ze sobą dworskich lekarzy: Mikołaja Bucelli (1520?-1599) z Padwy i Szymona Simoniusa (1532-1602) z Lukki. Zbijanie zarzutów respondenta Simoniusa, przez sekretarza królewskiego Bucelliego, piszącego pod pseudonimem Jerzy Chiakor.Bucella- w swojej ojczyźnie trudnił się aptekarstwem i był prosektorem anatomii. Jako socynianin uciekł z Padwy do Wiednia. Stąd został powołany przez Stefana Batorego (1533-1586) na dwór siedmiogrodzki (przyjęty 12 lipca 1574 r. z pensją 600 talarów). Na dwór królewski dostał się Buccella za poparciem Jerzego Blandrata (ok. 1515- 1588), który chciał widzieć w nim poplecznika i pomocnika w przeprowadzaniu swych planów religijno-reformatorskich. Buccella po przybyciu na dwór natychmiast zajął się leczeniem króla (również uczestniczył w jego wyprawach wojennych). Dbał nie tylko o zdrowie króla, lecz opatrywał i leczył wybitne osoby z dworu, wojska oraz ludzi z niskiego stanu społecznego. W Polsce przez cały czas zajmował stanowisko pierwszego lekarza przybocznego (archiater). Zyskał wielkie zaufanie Batorego i dzięki jego łasce szybko dorobił się majątku. Po śmierci Batorego został lekarzem Zygmunta III. Mimo długiego pobytu w Polsce nie nauczył się języka polskiego, stąd otaczał się niewielką liczbą przyjaciół. Buccella lecząc króla nie chciał brać pełnej odpowiedzialności za jego zdrowie. Batory znany ze wspaniałych zwycięstw w wojnie z Rosją, aktywnej polityce zagranicznej, bezkompromisowych rozwiązań spraw wewnętrznych Rzeczypospolitej, przez całe swoje życie borykał się z problemami zdrowotnymi (ropień na nodze). Król już był leczony przez Jerzego Blandrata, Mikołaja Buccellę, Wojciecha Oczkę oraz znanego angielskiego maga i astrologa – Johna Dee. Buccella nie zamierzał współpracować z polskim nadwornym lekarzem Wojciechem Oczką, gdyż medycynę uważał za specjalność włoską. Oczko zrezygnował z funkcji drugiego lekarza przybocznego Batorego, wtedy Buccella namówił króla, aby przyjął znanego lekarza i filozofa, kilkakrotnego konwertytę - Szymona Simoniusa. Pojawił się w Krakowie na początku 1583 roku. Był to bardzo zdolny lekarz, niemniej kłótliwy, piszący polemiki religijne, filozoficzne, teologiczne, toczący ciągłe spory. Będąc we Włoszech, przyjął kalwinizm, potem luteranizm, aż wreszcie wrócił na łono Kościoła katolickiego. Odrzucał tradycyjny pogląd na świat wraz ze scholastyką. Jego poglądy różniły się również, co do sposobów leczenia króla przez Buccella. W 1584 r. Simonii napisał dzieło "Disputatio de putredine" (o ropieniu). Dzieło napisane na prośbę króla, spowodowało zazdrość - czego skutkiem stały się złe stosunki między lekarzami. Podrażniona ambicja, sława i rozgłos w sprawie dokonań lekarza oraz różnice w sposobie leczenia, postawiło dawnych przyjaciół w zaciekłych rywali. Przed kartą tytułową druku widnieje rękopiśmienny wykaz tekstów zawartych w klocku. Za kartą tyt. cytat Seneki: "Tenue est mendacium: perlucet si diligenter inspexeris" (kłamstwo jest cienkie: jeśli dobrze popatrzysz, prześwituje na wylot.). Na końcu druku dwie ilustracje z pieczęciami sekretarzy publicznych: Christophorusa Mulhusiusa, Andreasa Potitschera (1585) oraz wiersz, raczej szyderczy, skierowany do Simoniusa. Druk współoprawny z innymi tekstami (klocek introligatorski), sygn. Pol.6.II.245-Pol.6.II.247. Format bibliograficzny: 4. Pieczątki: 1, 3, 10, 11, 12. Dawne sygnatury: U, M.5, F.650. Inne znaki własnościowe: Johannes Barthen Pos.Zewnętrzne oznaczenia: NT, NS (ślady). Krawędzie przycięte - barwione; typ oprawy (materiał) - pergamin; obleczenie – koloru pomarańczowego; okładzina - tektura; brak wiązań (ślady po skórzanych wiązaniach); pęknięcie zwięzów między blokiem a oprawą, poluzowanie oprawy, uszkodzenie przegubów; niewielkie deformacje; średnie zabrudzenia; brak zacieków/zaplamień; niewielkie ubytki spowodowane przez owady. Uwagi: Pol.6.II.245=E.XIII.408; Pol.6.II.247=E.XXVIII.156. W 2010 r. druk poddano konserwacji zachowawczej w ramach projektu „Konserwacja zachowawcza druków XV-XVII w. Biblioteki Elbląskiej”.