Bauern unterm Sowietstern

Opis dokumentu

Bauern unterm Sowietstern (Goslar, 1938) - książka o rolnictwie ZSRR i procesie kolektywizacji przeprowadzanym w latach 1929-1934. Jak wskazuje autor publikacji, jego zamiarem było zilustrowanie warunków stworzonych na wsi przez żydobolszewizm (jeden z ważniejszych elementów ideologii i propagandy nazistowskiej) i miejsca jakie zajmowało ówczesne chłopstwo w jego ustroju politycznym i gospodarczym. Autorem książki napisanej pod pseudonimem Konstantin Michael jest gruziński emigrant Michael Achmeteli, gruz. მიხეილ ახმეტელი (1895-1963). Achmeteli studiował w latach 1915–1917 na Uniwersytecie w Charkowie. W 1919, z pomocą finansową władz Demokratycznej Republiki Gruzji, kontynuował studia na Uniwersytecie w Jenie. Po zajęciu Gruzji przez Armię Czerwoną w 1921 pozostał w Niemczech. W 1925 uzyskał tytuł naukowy doktora, po czym od 1926 zaczął pracować w Instytucie Europy Wschodniej we Wrocławiu. Po przekształceniu przez nazistów w 1937 roku części tego Instytutu w Institut zur wissenschaftlichen Erforschung der Sowjetunion, w skrócieWannsee-Institut(pol.Instytut Badań Naukowych nad Związkiem Radzieckim) w Berlinie, Achmeteli objął funkcję jego dyrektora. Kontrolowana przez SS instytucja zajmowała się studiami nad ZSRR. Naukowo była podporządkowana Uniwersytetowi Fryderyka Wilhelma, skąd rekrutowano znaczną część pracowników. Achmateli został również członkiem NSDAP i SS. Był ekspertem od spraw rosyjskich. Utrzymywał bliskie kontakty z Alfredem Rosenbergiem(1893-1946). W 1943 przestał być dyrektorem Wannsee Institut. Od 1942 zasiadał w Gruzińskim Komitecie Narodowym z siedzibą w Berlinie. Objeżdżał obozy jenieckie w celu werbunku jeńców-czerwonoarmistów pochodzenia gruzińskiego do nowo formowanego Legionu Gruzińskiego. Po zakończeniu wojny zamieszkał w Monachium, gdzie wykładał na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana. Działał w Antybolszewickim Bloku Narodów, współpracował z Organizacją Gehlena. W latach 1909-1913 rosyjskie rolnictwo produkowało rocznie średnio 65-68 mln ton zbóż, z czego na rynek trafiało 22-25% zbiorów. W połowie lat 20 sytuacja była zupełnie odmienna. W wyniku rewolucji z lat 1917-1922 zniknęły gospodarstwa obszarnicze, a częściowo także wielkochłopskie, które były nakierowane na gospodarkę towarową. Znacznie wzrosła także liczba gospodarstw chłopskich - w 1914 roku było ich ok. 16 milionów, zaś w 1928 r. aż 26 milionów, co skutkowało ich znacznym rozdrobnieniem, co z kolei pociągało za sobą mniejszą zdolność do produkcji towarowej. Także nacisk państwa na pozostałych bogatych chłopów i silne ekonomicznie gospodarstwa średniorolne mocno ograniczały ich możliwości produkcyjne. W końcu lat 20. chłopi indywidualni produkowali 85% zbóż, z czego sami zużywali około 80% tej produkcji, natomiast państwo w latach 1926-1928 zdołało zakupić tylko 15% zbiorów. Ponieważ władze sowieckie, w których coraz większe znaczenie stopniowo zaczął odgrywać Józef Stalin, planowały gwałtowną industrializację swojego wciąż rolniczego kraju, musiały zwiększyć towarowość rolnictwa, aby móc eksportować produkty rolne i zapewnić pożywienie powiększającej się ludności miejskiej. W tym właśnie celu zdecydowały się rozpocząć kolektywizację. Jej efektem był m.in. wprowadzony 7 sierpnia 1932 roku tzw. „Dekret o pięciu kłosach”, w myśl którego za zerwanie chociażby pięciu kłosów zboża z pola kołchozowego groziła kara śmierci lub 10 lat łagru. W ciągu pierwszego półtora roku obowiązywania tego prawa skazano na jego podstawie 125 tysięcy ludzi. Pomysł kolektywizacji wsi, czyli wtłoczenia jej w ramy gospodarki centralnie planowanej, a w rzeczywistości pańszczyźniano-niewolniczej, powstał jeszcze za rządów Lenina. Stalin przygotowania do wielkiego skoku cywilizacyjnego rozpoczął w 1928 roku. Industrializacja kraju, mająca stanowić pierwszy krok do urzeczywistnienia komunistycznej rewolucji światowej, wymagała zebrania wielkiego kapitału. Ten kapitał można było uzyskać tylko wywłaszczając wieś. W efekcie miedzy 1928 a początkiem 1930 roku liczba chłopów, których zmuszono do wstąpienia do kołchozu, zwiększyła się z dwóch procent do sześćdziesięciu. Nastąpiła śmiertelna zapaść sowieckiego rolnictwa. Na początku lat 30. na Ukrainie kolektywizacja doprowadziła do klęski głodu, w wyniku której zmarło od 4,5 do 7 miliona ludzi. Proces kolektywizacji zakończono po 5 latach, w 1934 roku. Doprowadził on do śmierci kilkunastu milionów ludzi, załamania produkcji rolnej i znacznego obniżenia stopy życiowej społeczeństwa. Wybitny sowietolog, prof. Paweł Wieczorkiewicz (1948-2009), określił kolektywizację rolnictwa w ZSRR jako najstraszniejszą zbrodnię masową dokonaną na własnym społeczeństwie w czasach pokojowych.