Anacharsis Clootz. Ein historisches Bild aus der französischen Revolution von 1789

Opis dokumentu

Anacharsis Clootz… (Berlin, 1865) - publikacja opisująca rolę, jaką w rewolucji francuskiej odegrał pruski szlachcic, rewolucjonista, członek klubu jakobinów, propagator ateizmu i kultu rozumu Jean-Baptiste du Val-de-Grâce,baron de Cloots (1755-1794), znany pod pseudonimem Anacharsis Cloots, w opracowaniu Carla Richtera. Niniejsze opracowanie jest kolejną próbą autora (po materiale zatytułowanym  „ Schiller und seine Räuber in der französischen Revolution”) przestawienia roli i udziału obywateli pochodzenia niemieckiego w wielkiej rewolucji 1789-1799. Cloots był autorem dzieł antyklerykalnych i antyreligijnych. Tytułował się mianem oratora ludzkości”, „obywatela ludzkości” oraz „osobistego wroga Boga”. W wieku jedenastu lat młodego Clootsa, dziedzica wielkiej fortuny, rodzina posłała do szkoły w Paryżu.Następnie ojciec umieścił młodego Clootsa w akademii wojskowej w Berlinie. Jednak w wieku dwudziestu jeden lat porzucił on studia i udał się w podróż po Europie, rozpowszechniając swoją rewolucyjną filozofię oraz trwoniąc pieniądze na przyjemności.  W roku 1789 po wybuchu rewolucji we Francji, Cloots wrócił do Paryża. Uważał, że zaistniała sytuacja może sprzyjać realizacji jego marzeń o powszechnej rodzinie narodów. W dniu 19 czerwca 1790 pojawił się na posiedzeniu Konstytuanty na czele trzydziestosześcioosobowej grupy cudzoziemców i w imieniu tej „ambasady rodzaju ludzkiego” ogłosił, że świat popiera Deklarację Praw Człowieka i Obywatela. Wkrótce potem zasłynął jako „orator rodzaju ludzkiego”. Posługiwał się tym samozwańczym tytułem, odrzucając jednocześnie tytuł barona. Natomiast swoje chrzestne imiona zastąpił pseudonimem Anacharsis, który zapożyczył ze znanej powieści filozoficznej opata Jean-Jacques’a Barthélemy’ego. W roku 1792 przekazał 12 tysięcy liwrów na rzecz Republiki Francuskiej, na cel uzbrojenia czterdziestu-pięćdziesięciu „bojowników za sprawę człowieka przeciwko tyranii”. Po 10 sierpnia 1792 (fre. la journée de 10 août 1792) - dniu, w którym drogą zbrojnego powstania została obalona monarchia we Francji, Cloots stał się jeszcze bardziej zagorzałym zwolennikiem nowych idei. Określił siebie „osobistym wrogiem Jezusa Chrystusa” i wyrzekł się wszystkich istniejących religii. W tym samym miesiącu Clootsowi nadano obywatelstwo francuskie. We wrześniu został wybrany do Konwentu Narodowego. Będąc członkiem tego organu głosował za karą śmierci dla króla Ludwika XVI uzasadniając swą decyzję działaniem w imię ludzkości. Był również aktywnym zwolennikiem wojny propagandowej. Pod wpływem nacisków Maksymiliana Robespierre’a Cloots został wykluczony z klubu jakobinów. Wielu rewolucjonistów wciąż postrzegało go jako cudzoziemca. Gdy Komitet Ocalenia Publicznego, pod przywództwem Robespierre’a, skierował oskarżenia przeciw hebertystom, Cloots został wplątany w sprawę zagranicznego spisku, o udział w którym oskarżono hebertystów. Pomimo braku dowodów winy, Cloots został skazany na karę śmierci, którą wykonano w 24 marca 1794 roku. W dniu egzekucji trafił na gilotynę wraz z resztą przywódców stronnictwa hebertystów. Działo się to na oczach najliczniejszego tłumu, jaki kiedykolwiek zgromadził się na publicznej egzekucji. Cloots był oryginalnym myślicielem politycznym, który wypracował swoją własną interpretację znaczenia rewolucji francuskiej. Był pomysłodawcą państwa światowego. Starał się promować szerokie i międzynarodowe rozumienie potencjału rewolucji. Wyobrażał sobie instytucje państwa światowego na wzór instytucji rewolucyjnej Republiki Francuskiej. Cloots spisał swoje poglądy w kilku pracach, z których kluczowa pozycja to Bases constitutionnelles de la République du genre humain (Podstawy konstytucyjne Republiki rodzaju ludzkiego).