Pragmatische Geschichte des Hildebrandismus, aus ächten und zuverläßigen Quellen gezogen, und zur Beleuchtung aller finstern Gegenden in unserem deutschen Vaterlande aufgestellet von eienem katholischen Geistlichen. Zweiter und letzter Band

Opis dokumentu

Pragmatische Geschichte des Hildebrandismus… (Lipsk, 1787) – drugi i ostatni tom wydanego anonimowo dzieła historycznego, należącego do dorobku literackiego niemieckiego uczonego, publicysty, pisarza historycznego, nauczyciela akademickiego, autora i przedstawiciela katolickiego oświecenia Josepha Milbillera (1753-1816). Urodzony w Monachium, Milbiller ukończył w 1770 monachijską szkołę jezuicką. Od 1772 roku studiował teologię i prawo na Uniwersytecie w Ingolstadt. W 1778 roku otrzymał święcenia kapłańskie. W następnych latach pracował jako dziennikarz w Monachium i opublikował serię pouczających pism. W 1785 roku musiał opuścić Bawarię w związku z prześladowaniami iluminatów.  Przebywał w różnych miastach uniwersyteckich, poświęcając się pracy akademickiej i badaniom historycznym. W latach 1795-1799 przebywał w Wiedniu. W 1799 roku został mianowany profesorem historii na Uniwersytecie w Ingolstadt (później Landshut), gdzie w głównej mierze zajmował się historią, geografią i statystyką Niemiec i Europy. W 1808 roku Bawarska Akademia Nauk mianowała go członkiem korespondentem. Pragmatische Geschichte des Hildebrandismus… - dwutomowa praca Milbillera powstała na podstawie prawdziwych i wiarygodnych źródeł, by oświetlić wszystkie mroczne regiony niemieckiej ojczyzny. Tematyka dzieła dotyczy historii papiestwa i rozwoju organizacyjnego kościoła, a w szczególności  walki papiestwa o uniezależnienie się od władzy świeckiej, przeciwstawiając uniwersalizmowi cesarskiemu uniwersalizm papieski (spór o inwestyturę) co znalazło najpełniejszy wyraz w teokratycznych tezach papieża - reformatora Grzegorza VII; łac. Gregorius VII, właśc. Hildebrand OSB (ok.1020-1085) oraz związanych z tym późniejszych implikacji dla rozwoju organizacyjnego kościoła.