Skarżyński, Jerzy (1911–2003) – drugi powojenny prezydent Elbląga

Ur. 28. XI. 1911 r. w Mińsku Mazowieckim. Z zawodu był mechanikiem. Ukończył 6 klas gimnazjum oraz technikum zawodowe Towarzystwa Kursów Technicznych przy Wawelbergu w Warszawie. Do końca 1942 r. mieszkał w Warszawie. W latach 1928–1942 pracował  kolejno w: Fabryce Maszyn w Mińsku Mazowieckim (1928–1930), na budowie mostu na Wiśle w Warszawie (1930–1931), Państwowych Zakładach Lotniczych w Warszawie (1931– 1939) i Polskich Zakładach Optycznych w Warszawie (1939–1942). Skarżyński wyznawał poglądy lewicowe. Przed 1939 r. był członkiem Klasowego Związku Metalowców oraz Polskiej Partii Socjalistycznej – Lewica. W okresie okupacji hitlerowskiej walczył w podziemiu, w Gwardii Ludowej, a następnie w Ludowym Wojsku Polskim. Był członkiem Polskiej Partii Robotniczej niemal od początku jej powstania. Po wyzwoleniu z ramienia PPR był posłem do Krajowej Rady Narodowej oraz członkiem Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Warszawie. Do Elbląga przybył w czerwcu 1945 r.  Na urząd prezydenta Elbląga Wydział Samorządowy Urzędu Wojewódzkiego w Gdańsku mianował go 5 lipca 1945 r., formalnie objął  stanowisko 3 sierpnia. Funkcję tą pełnił do 3 czerwca 1947 r., kiedy ustąpił z zajmowanego stanowiska. W tym czasie był również członkiem Komitetu Wojewódzkiego PPR. Zmarł 10. IV. 2003 r.

Bibliografia: Archiwum Urzędu Miejskiego w Elblągu; M. Golon, Elbląg w 1945 roku, w: Historia Elbląga, t. V, cz.1, Gdańsk 2006; A. Groth, Burmistrzowie i prezydenci Elbląga w latach 1286–1950, Elbląg 2013, s.101–102.