Schubert, Johann Ernst

Schubert Johann Ernst (pseud. Drusus Pruthenicus Westen) był ewangelickim pastorem i teologiem. Urodził się 24 czerwca 1717 w Elblągu, zmarł 19 sierpnia 1774 w Greifswaldzie. Jego rodzicami byli Adreas-kaznodzieja i Anna – z domu Friese, córka kupca. Oboje zmarli, gdy Johann Ernest był małym dzieckiem. Ukończył on gimnazjum w Elblągu i w 1734 rozpoczął studia na uniwersytecie w Jenie. Studiował tam na fakultetach filozoficznym, filologicznym, matematycznym, prawniczym i teologicznym. Od 1737 wykładał w Wittenberdze filozofię i teologię, a jego wykłady cieszyły się dużą popularnością. W 1738 został mianowany członkiem kadry wykładowczej wydziału filozofii. Ponieważ jednak władze uczelni zatrzymywały mu dochody z wykładów, porzucił te pracę i udał się do Zeitz, gdzie zatrudnił się u superintendenta Friedricha Schulza. Tenże natchnął go myślą opracowania mowy na temat zmartwychwstania ciał (Rede über die Auferstehung der Toten ). Pracą tą Schubert zdobył na konkursie w Hamburgu pierwszą nagrodę, wydał ją drukiem pod pseudonimem Drusus Pruthenicus Westen. Na Wielkanoc 1740 powrócił do Jeny, gdzie w 1741 został adiunktem, a w 1743 członkiem zwyczajnym wydziału filozoficznego. Ernst August, książę Weimaru i Eisenach, znany z rozrzutności i rozwiązłego oraz pełnego przepychu stylu życia, zaoferował Schubertowi posadę na swoim dworze, którą ten jednak odrzucił. Pomimo to książę mianował go w 1745 r. radcą konsystorskim. W następnym roku hrabia Schaumburga Albrecht Wolfgang powołał Schuberta do sprawowania urzędu superintendenta, radcy konsystorskiego i pastora w Stadthagen. Objął on te urzędy w lutym 1747 r., a niedługo przedtem ożenił się z Johanne Friederike Schulz – najstarszą córką wspominanego superintendenta z Zetz. Schubert nie zabawił w Stadthagen długo, gdyż skonfliktował się ze swym poprzednikiem Eberhardem Davidem Hauberem. W związku z tym sporem z radością przyjął złożoną mu propozycję pracy na wydziale teologii w Helmstedt. W 1748 został tam mianowany doktorem teologii, a wkrótce potem uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. W 1749 został mianowany przełożonym klasztoru Michaelstein w Blankenburg w górach Harc, a w 1750 dyrektorem seminarium teologicznego w Helmstedt. W 1764 ze względu na jego sławę przyjął go uniwersytet w Greifswaldzie, gdzie do końca życia wykładał teologię, a także sprawował funkcję archiprezbitera króla szwedzkiego i pastora w kościele NMP. Jako nauczyciel akademicki Schubert był bardzo popularny wśród studentów, lecz między wykładowcami wzbudzał kontrowersje ze względu na fakt hołdowania nurtowi wolffianizmu. Z tego powodu zabroniono mu w Helmstedt prowadzić wykłady z filozofii. Spuścizna teologiczna Johanna Ernesta Schuberta jest bardzo bogata, obejmuje dzieła z zakresu dogmatyki, historii dogmatów i prawa kościelnego. Jego skłonność do wolffianizmu przejawiała się m. in. w próbach znalezienia „złotego środka” miedzy nauka biblijna a rozumem. Jednym z najchętniej przez Schuberta podejmowanych tematów był rzeczy ostateczne. W tym przypadku również usiłował rozumowo udowodnić wieczność kar piekielnych. Z dzieci jakie miał z Johanne Friederike wymienianych jest dziewięciu synów. Sławę zyskał działający w Petersburgu astronom i geograf Friederich Theodor von Schubert (1758-1825) , podniesiony przez cara rosyjskiego do godności szlacheckiej. Z kolei pra-prawnuczka Johanna Ernsta Schuberta Sofia Kowalewskaja (1850-1891) była słynna matematyczką, wykładającą na uniwersytecie w Sztokholmie.

Hans Hermann Fries, SCHUBERT, Johann Ernst [w:] "Biographisch-bibliographisches Kirchenlexikon", http://www.bautz.de/bbkl/s/s1/schubert_j_e.shtml, dost. 2.11.2010 Artikel „Schubert, Johann Ernst“ Paul'a Zimmermann'a w: Allgemeine Deutsche Biographie, wyd. Historische Kommission bei der Bayerischen Akademie der Wissenschaften, tom 32 (1891), s. 635–637, wersja on-line URL: http://de.wikisource.org/w/index.php?title=ADB:Schubert,_Johann_Ernst&oldid=1226331 (wersja z 25 października 2010, 07:16 Uhr)