Michał Rosnowski urodził się 21 listopada 1911 r. w Winnicy na Ukrainie, zmarł 3 grudnia 1995 r. i pochowany został w Elblągu na cmentarzu przy ul. Agrykola. Inżynier mechanik lotnictwa, a następnie przemysłu ciężkiego. Całe powojenne życie związał z Elblągiem i Zamechem. Społecznik oraz organizator szkolnictwa średniego i wyższego. Jego ojciec był oficerem armii carskiej, a następnie polskiej, w której pełnił bardzo odpowiedzialne funkcje dowódcze. Za udział w wojnie przeciw bolszewikom w 1920 r. został odznaczony orderem Virtuti Militari. Maturę uzyskał w 1928 r. w IV Gimnazjum im. Jana Długosza we Lwowie. Od wczesnych lat młodości żywił głębokie zainteresowania lotnictwem. Studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej w grupie konstrukcyjno-lotniczej. Jako student zdobywał kolejne stopnie wtajemniczenia w pilotażu szybowcami na szybowiskach w Czerwonym Kamieniu, Bezmiechowej, a latem 1935 r. pracował jako instruktor pilotażu w Wojskowym Obozie Szybowcowym w Ustianowej. Jeszcze przed końcem studiów został asystentem docenta doktora Zygmunta Fuchsa, prowadząc ćwiczenia ze statyki lotniczej na Wydziale Mechanicznym. Dyplom inżyniera mechanika uzyskał w 1938 r. Jego pracą dyplomową (zrealizowaną wspólnie z kolegami ze studiów) był projekt samolotu szkolno-akrobacyjnego NPR-1. Samolotem tym zainteresowała się Podlaska Wytwórnia Samolotów (PWS), nadając mu oznaczenie PWS-35 „Ogar” i zatrudniając w roku 1937 w swoim biurze konstrukcyjnym autorów tej konstrukcji, w tym Michała Rosnowskiego, do pracy przy budowie prototypu i dalszym jego udoskonalaniu. Samolot ten miał być produkowany dla Wojska Polskiego jako samolot szkoleniowy, ale wybuch wojny uniemożliwił wdrożenie produkcji seryjnej. Praca w PWS stworzyła mu możliwość pracy nad kilku innymi konstrukcjami jak np. wysokowyczynowy szybowiec PWS-102 „Rekin”, samolot sportowy PWS-40 „Junak”, samolot szkolno-treningowy PWS-33 "Wyżeł". Był też czasowo oddelegowany do Lwowskich Warszatów Lotniczych (filii PWS) celem zapewnienia nadzoru konstruktorskiego w czasie produkcji. Po zakończeniu wojny poszukiwał dla siebie nowego celu życiowego i w roku 1946 przybył do Elbląga. Od początku pobytu w tym mieście był pracownikiem technicznym zakładów powstałych na bazie stoczni Schichau, czyli kolejno: Stoczni nr 16, Zakładów Budowy Maszyn i Turbin oraz następnie Zakładów Mechanicznych im. Gen. K. Świerczewskiego. W pierwszych latach tworzenia i organizacji zakładu pełnił szereg odpowiedzialnych funkcji, m.in. był kierownikiem działu planowania i inwestycji, kierownikiem wytwórni turbin. W połowie lat 50. XX w. pracował w Biurze Konstrukcyjnym, gdzie zajmował się projektowaniem turbin okrętowych m.in. TO12,5 o mocy 12500 KM. W 1957 roku został zatrudniony w biurze Polskiego Rejestru Statków (PRS) znajdującego się na terenie Zamechu, gdzie pracował jako rzeczoznawca i audytor do przejścia na emeryturę w roku 1983. Był wówczas najdłużej pracującym pionierem kadry techniczno-inżynieryjnej Zamechu. W międzyczasie pracował również jako rzeczoznawca firmy Polcargo, zajmując się odbiorami jakościowymi turbin i przekładni eksportowanych przez Zamech. Od połowy lat 70 tych zajmował się też tłumaczeniami tekstów technicznych z jęz. niemieckiego, angielskiego i rosyjskiego. Michał Rosnowski wniósł ogromne zasługi na polu odbudowy przemysłu, a także na polu animacji życia kulturalnego i społecznego w naszym mieście. Przyczynił się do rozwoju szkolnictwa technicznego na poziomie średnim i wyższym. Był nauczycielem i wychowawcą w Technikum Mechanicznym przy ul. Komeńskiego. Aktywnie działał w NOT i SiMP. Był gorącym rzecznikiem, inicjatorem i organizatorem szkolnictwa wyższego w Elblągu. Reprezentował interesy tego szkolnictwa w Departamencie Szkolenia Ministerstwa Przemysłu Ciężkiego. Jego starania zostały uwieńczone sukcesem i w roku akademickim 1954/55 uruchomiono w Elblągu Punkt Konsultacyjny Zaocznego Studium Politechniki Gdańskiej. Od roku 1961 przemianowano go na Studium Wieczorowe Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Warszawie, a w latach 1967–1969 – Politechniki Warszawskiej. W latach 1954–1969, czyli przez 15 lat był kierownikiem tego punktu konsultacyjnego, a do roku 1972 – wykładowcą Politechniki Warszawskiej i Gdańskiej. Za osiągnięcia w pracy zawodowej i społecznej został wyróżniony licznymi odznaczeniami państwowymi. W 1980 roku został odznaczony medalem „Za zasługi w rozwoju Elbląga”, a w 1987 medalem „750-lecia Elbląga”. W 1988 otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Jego imię nosi jedna z ulic w elbląskiej dzielnicy Modrzewina oddanych do użytku w roku 2008.
Bibliografia: Prasa zakładowa „Na warcie pokoju” z lat 1951–1957 oraz „Głos Zamechu” z lat 1963–1990; Relacje i dokumenty rodzinne przekazane przez Stanisława Rosnowskiego (syna Michała Rosnowskiego); Archiwalia Zamachu; Internet.