Oloff, Ephraim (1685-1735)

Ephraim Oloff (1685-1735) był luterańskim duchownym, bibliografem i hymnologiem (zajmował się historią polskiej pieśni liturgicznej). W gimnazjum w Toruniu wykładał język polski. Do Elbląga przybył w 1713, gdzie objął funkcję kaznodziei w kościele Św., był też profesorem w Gimnazjum Elbląskim. W 1714 ożenił się z pochodzącą z kupieckiej rodziny Christiną Grass. Przebywał w Elblągu do 1721, po czym powrócił do Torunia, gdzie został kaznodzieją w kościele Św. Trójcy. Efraim Oloff, podobnie jak jego ojciec, zgromadził bogaty księgozbiór. Składał się on w przeważającej mierze z dzieł teologicznych, w tym licznych poloników. Zbiory te zostały sprzedane po jego śmierci.

Największym osiągnięciem Oloffa było przygotowanie wielkiego dzieła historycznego o hymnologii polskiej. Dzieło to, zatytułowane Polnische Liedergeschichte von polnischen Kirchengesängen und dererselben Dichtern und Übersetzern... (Historia pieśni polskich, o polskich pieśniach kościelnych, ich autorach i tłumaczach...'), zostało wydane już po śmierci autora w 1744 r. w Gdańsku. Obejmowało całość polskiej pieśni kościelnej: katolickiej, luterańskiej, kalwińskiej i ariańskiej.

W zbiorach Biblioteki Elbląskiej m.in. tekst kazania pożegnanego, sygn. Pol.7.II.1890 ; dysputacja na temat nawrócenia za sprawą Ducha Świętego, sygn.219201 ; tekst kazania wygłoszonego w Niedzielę Palmową 1721, sygn. Pol.7.II.1891;  tekst kazania w języku polskim przeznaczone dla polskojęzycznej gminy protestanckiej w Elblągu, sygn. Pol.7.II.1887  etc.

więcej informacji o duchownym:

https://pl.wikipedia.org/wiki/Efraim_Oloff_%28duchowny%29