Marczak, Edmund (1910–1968) i Marczak, Helena (1914–1996) - nauczyciele

Edmund Marczak urodził się w 1910 roku w Rogowie koło Sokołowa Podlaskiego, zmarł w 1968 roku w Elblągu. Ukończył Seminarium Nauczycielskie w Łomży i początkowo pracował w szkołach powszechnych powiatu łomżyńskiego. Jego przyszła żona Helena uczyła się w tym samym seminarium. Pobrali się w 1937 roku. Kiedy wybuchła wojna, wziął udział w kampanii wrześniowej, sprawując funkcję dowódcy plutonu. W elbląskiej oświacie rozpoczął pracę w 1945 roku. Zaraz po jego przyjeździe do Elbląga, inspektor oświaty, Brunon Talaśka, powierzył mu utworzenie pierwszej szkoły w Elblągu, wkrótce kolejnej. Gdy w sierpniu 1945 roku pani Helena dołączyła do męża, oboje zaangażowali się w dzieło odbudowy oświaty w powojennym Elblągu. Edmund Marczak został kierownikiem Szkoły Podstawowej nr 2, mieszczącej się w budynku przy ul. Robotniczej 173. Jego żona znalazła się w gronie osób współtworzących tę placówkę. Zanim jednak szkoła rozpoczęła swą działalność, trwały prace porządkowo-adaptacyjne zdewastowanego obiektu, w które zaangażowała się cała społeczność szkolna. Nauczyciele, rodzice i sami uczniowie brali udział w odgruzowywaniu, ściąganiu do szkoły niezbędnego sprzętu i wyposażeniu sal lekcyjnych. Pierwszy dzwonek zabrzmiał 17 września 1945 roku. Na początku istnienia szkoła zatrudniała siedmioro nauczycieli. Utworzono siedem klas, w tym jedną odznaczoną literą „S”, do której uczęszczali uczniowie słabo znający język polski. Helena Marczak pracowała w szkole zarządzanej przez męża. Prowadziła chór szkolny, zespół taneczny, ale najbardziej poświęcała się popularyzacji kultury fizycznej i organizacji sportu szkolnego. Oboje małżonkowie pracowali w SP nr 2 do roku 1949, do czasu gdy Edmund został podinspektorem szkolnym ds. oświaty dorosłych. Funkcję tę sprawował do 1951 roku. Zajmował się wtedy organizacją kursów dla analfabetów i autochtonów oraz kształceniem ludzi dorosłych na poziomie szkoły podstawowej. W 1951 roku został pierwszym inspektorem szkolnym i był nim aż do roku 1962, przyczyniając się do dynamicznego rozkwitu szkół podstawowych w Elblągu. Następnie przez dwa lata pracował w ośrodku doskonalenia kadr „Zamechu”, a w 1964 roku objął kierownictwo największej w mieście Szkoły Podstawowej nr 3. Żona Helena od roku 1950 aż do przejścia na emeryturę w 1972 roku, pracowała w Liceum Pedagogicznym. Zajmowała się m.in. popularyzacją kultury fizycznej, organizując wiele imprez o charakterze sportowym. Za swoją pracę i działalność otrzymała wiele odznaczeń: Złoty Krzyż Zasługi (1955 r.), Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955 r.), Odznakę 100-lecia Sportu Polskiego (1967 r.), Złotą Odznakę ZNP (1969 r.), Odznakę Zasłużonym Ziemi Gdańskiej (1969 r.) oraz Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1971 r.) Państwo Marczakowie mieli troje dzieci (syna i dwie córki). Małżonkowie zostali pochowani obok siebie na Cmentarzu Komunalnym przy u. Agrikola w Elblągu.

Helena Marczak urodziła się 1 sierpnia 1914 roku w Węgrowie, zmarła 24 grudnia1996 roku w Elblągu. W czasie okupacji uczestniczyła w tajnym nauczaniu na wsi w okolicach Węgrowa.