Łaparewicz, Jan Stanisław (1899–1960) – wiceprezes Sądu Okręgowego w Elblągu w okresie 11.03.1946 – 31.12.1950 r.

Jan Stanisław Łaparewicz (syn Adama i Jadwigi) urodził się 31 października1899 roku w Krasnymstawie. W roku 1918 ukończył Gimnazjum Polskie w Odessie. Służbę wojskową odbywał od 10 stycznia1919 roku do 2 marca 1921 roku, po czym został przeniesiony do rezerwy w stopniu kaprala. Z dniem 1 września 1931 roku został mianowany podporucznikiem rezerwy 23 p.p. W roku 1924, po ukończeniu Wydziału Prawnego Uniwersytetu Warszawskiego, wstąpił do służby sądowej. W dniu 2 lutego 1925 roku został mianowany aplikantem sądowym w okręgu Sądu Apelacyjnego w Lublinie. Po złożeniu egzaminu sędziowskiego (w dniach 7–9 kwietnia 1927 roku), został delegowany do sprawowania zastępczo czynności sędziego śledczego i sędziego pokoju w okręgu Sądu Apelacyjnego w Lublinie. Dnia 28 listopada 1928 roku uzyskał nominację na podprokuratora przy Sądzie Okręgowym w Zamościu. Na wiceprokuratora Sądu Okręgowego w Zamościu awansował 2 stycznia 1931 roku. W dniu 21 czerwca 1932 roku został mianowany przez Prezydenta Rzeczypospolitej sędzią Sądu Okręgowego w Zamościu. Na tym stanowisku, a następnie sędziego Sądu Okręgowego w Lublinie, pracował (z przerwą w służbie sądowej na skutek działań wojennych) do czasu przeniesienia go do Elbląga przez Ministra Sprawiedliwości (decyzją z dnia 11 września 1945 roku). Urzędowanie na stanowisku sędziego Sądu Okręgowego w Elblągu objął 15 września 1945 roku. W dniu 11 marca 1946 roku Prezydent Krajowej Rady Narodowej mianował go wiceprezesem Sądu Okręgowego w Elblągu. Na stanowisku tym sędzia Łaparewicz pracował do końca funkcjonowania Sądu Okręgowego w Elblągu, tj. do dnia 31 grudnia 1950 roku. Z dniem 1 stycznia 1951 roku został mianowany (w związku z likwidacją sądów okręgowych) sędzią Sądu Powiatowego w Elblągu. Decyzją Ministra Sprawiedliwości z dnia 20 sierpnia 1951 roku został z dniem 30 listopada 1951 roku, w wieku 52 lat, po przeszło 26 latach pracy w sądownictwie, przeniesiony w stan spoczynku.W okresie od 1 sierpnia 1948 roku do 31 sierpnia1950 roku, jako sędzia, pełnił jednocześnie obowiązki notariusza w Elblągu.Po wpisaniu w dniu 1 marca 1952 roku na listę adwokatów z siedzibą w Elblągu, został następnie 17 września 1952 roku współzałożycielem Zespołu Adwokackiego w Elblągu. Sędzia Jan Stanisław Łaparewicz został odznaczony Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości (1929 r.) oraz brązowym medalem za długoletnią służbę (1938 r.). Był także jednym z dwudziestu jeden członków założycieli Oddziału Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego w Elblągu. W dniu 25 czerwca 1947 roku został wybrany przewodniczącym Zarządu Oddziału Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego w Elblągu i funkcję tę, po ponownym wyborze 10 października 1948 roku, pełnił do roku 1950. Zmarł 27 lutego 1960 roku w  Elblągu. Spoczywa na elbląskim Cmentarzu Komunalnym Agrykola.

Bibliografia: Akta osobowe 4 Ps., Sąd Okręgowy w Elblągu; Biuletyn PTTK, Warszawa,  lipiec-sierpień 1947 r., nr 5(12); Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości: nr 5  z 1925 r.,  nr 20  z 1932r., nr 3 1946 r.; Kalendarz Informator Sądowy na 1929,1933,1939 rok, Wydawnictwo „Biblioteka Prawnicza”; Miesięczne sprawozdania Sądów: Okręgowego i Grodzkiego w  Elblągu ze  stanu zatrudnienia ( IX 1945–I 1946). Archiwum Akt Nowych w Warszawie: zespół Ministerstwo Sprawiedliwości, sygn. 285/5649; Monitor Polski Dziennik Urzędowy Rzeczypospolitej Polskiej nr 129 z 1925 r.; Rocznik Oficerski Rezerw, Warszawa 1934; Ruch Służbowy Dodatek do Dziennika Urzędowego Ministerstwa Sprawiedliwości, 1930 r. nr 22; Z karty żałobnej, Palestra nr 4/7–8, 1960 r.