Depmeyer, Otto (1852-1925) - elbląski mistrz budowlany

Autor: Helena Dutkiewicz | Data dodania: 04.04.2016

Urodził się w Szlezwiku. Ojciec zajmował się projektowaniem ogrodów i parków. Otto również interesował się przyrodą i ogrodnictwem, ale zamiłowania ojca dopełniał sztuką architektury. Ukończył instytut budowlany w Lubece. Dużo podróżował po Europie, uzupełniając swoją wiedzę poprzez praktyki. Gdy trafił do Elbląga, na swojego mistrza wybrał radcę budowlanego i właściciela cegielni w Bogdańcu i na Mniejszych Łąkach (dzisiejsza ul. Grażyny) – Carla Schmidta. Pracował jako pomocnik wypalacza cegieł. Z dalszych podróży po Europie zrezygnował, żeniąc się ze starszą o 7 lat, zamożną mieszczką (żona dożyła sędziwego wieku 99 lat, zmarła w 1944). Majątek żony pozwolił 22latkowi otworzyć własną firmę. Miał dwoje dzieci – Gustawa (ur. 1881), który również ukończył architekturę na Politechnice Berlińskiej z tytułem inżyniera, wzmacniając tym samym kadrę ojcowskiej firmy. Niestety zmarł w 1919 r. na grypę. Córka Luiza miała duży talent plastyczny, jej obrazy rozdawane zamożnym przyjaciołom zdobiły wiele elbląskich mieszkań. Luiza zmarła w 1945 r. Rodzina Depmeyerów mieszkała w zaprojektowanej przez Otto willi przy ul. Zacisze 14 (zbudowany w 1885 r.).  Dom otoczony był pięknym ogrodem,  zaprojektowanym oczywiście przez Otto. Depmeyer realizował projekty innych architektów oraz własne, m. in. dom przyjaciół Paula Friera przy dawnej Sonnenstasse 13 (obecnie budynek 12 Lutego), Schroedera, radcy leśnego Fechtera, dom właściciela cegielni w Dębicy Volkmanna, klinikę dra Carla Roemeicka, dra Kleina i wiele innych. Realizacje firmy Depmeyera cechowała staranność wykonania, bogaty detal oraz zbliżona stylistyka architektoniczna. Każdą wykonaną rzecz starał się podpisywać swoim znakiem - „gmerkiem”. Stosował cegłę z podelbląskich cegielni. Na zamówienia długo nie czekał, remontował „Krzaczasty Młyn” przy ul. Kościuszki, firma brała udział jako podwykonawca przy budowie kościoła Trzech Króli (dzisiejsza Janowska). Firma budowała zaprojektowała i wybudowała już samodzielnie Kościoły św. Pawła i św. Wojciecha, rozbudowała kościół Bożego Ciała, willę Ziesego w parku Modrzewie, ratusz (w latach 1891-1894 przystąpiono do jego rozbudowy.  Nowy ratusz wybudowano w stylu neomanieryzmu niderlandzkiego albo jak mówili elblążanie w stylu niemieckiego neorenesansu), biurowce przedsiębiorcy Schichaua, fabrykę Loessera i Wolffa, kompleks handlowo-mieszkalny po zachodniej stronie placu Słowiańskiego. Upiększył również kościół św. Mikołaja. Spalona w 1777 r. wieża czekała na odbudowę. Otto wykorzystał najnowszą wiedzę konstrukcyjną i technikę, która posłużyła inż. Eifelowi do budowy paryskiej wieży. Znakomity budowniczy przyczynił się do powstania Gimnazjum Królewskiego (dzisiejsze II LO) oraz budynku dzisiejszej Poczty Głównej. Powstanie budynku zbiegło się z wyborem pierwszego burmistrza Elbląga w 1887 – Heinricha Elditta. Przed wybudowaniem gmachu Poczty (obecnie wpisany do rejestru zabytków) stała tam kamienica Gotthilfa Struensee – dyrektora banku (posiadłość rozebrana w pierwszej połowie XIX w.). Otto Depmeyer zmarł w wieku 73 lat (1925), pochowany na cmentarzu NMP (w dzisiejszym parku Traugutta). Firma którą stworzył rozbudowała i unowocześniała Elbląg (po śmierci Otto działała do końca wojny). Depmeyer  zapisał się na kartach elbląskiej historii jako znakomity budowniczy oraz filantrop dzielący się własnym majątkiem, wspomagając liczne fundacje.

Literatura:

Historia Elbląga pod red. A. Grotha, T. III, cz.2 (1851-1920), Gdańsk: „Marpress” 2001

Juliusz Marek, Historie z tej ziemi (1). Budowniczy Elbląga, [w]: Tydzień w Elblągu 2002, nr 22, s. 2

Juliusz Marek, Historie z tej ziemi (2). Budowniczy Elbląga, [w]:  Tydzień w Elblągu 2002, nr 23, s. 2