Baranowski, Leonard (1886–?) – kierownik Sądu Grodzkiego w Elblągu w okresie 27.11.1945 – 31.05.1950
Wśród tych, którym przyszło pracować w pionierskim okresie elbląskiego sądownictwa, szczególne miejsce zajmuje sędzia Leonard Baranowski. To wyróżnienie staje się oczywiste, gdy prześledzi się jego drogę życiową i zawodowe wyzwania związane z tworzeniem organów władzy sądowniczej. Mierzył się z tym zadaniem dwukrotnie po zakończeniu największych kataklizmów dziejowych, I wojny światowej i wojny z bolszewikami oraz II wojny światowej. Po raz pierwszy, na Wołyniu, gdy w latach 1920–1923 kierował Urzędem Prokuratora Sądu Okręgowego w Łucku. Po raz drugi, gdy w latach 1945–1950 pełnił funkcję kierownika Sądu Grodzkiego w Elblągu. Urząd w Elblągu objął pięć miesięcy po tym, jak pierwsi sędziowie Zygmunt Grzegorz Gdulewicz i Paweł Wiśliński przyjechali do Elbląga. Leonard Baranowski urodził się 6 grudnia 1886 roku w Emilczynie (woj. wołyńskie) w rodzinie Cezarego i Stefanii z Gzowskich. W odrodzonym Państwie Polskim zgłosił się do służby w organach wymiaru sprawiedliwości. Podjął ją na rodzinnej ziemi Wołyniu i kontynuował, na różnych stanowiskach, przez ponad pięć lat. Zadania, jakie stały przed Urzędem Prokuratora Sądu Okręgowego w Łucku, w chwili objęcia kierownictwa przez Leonarda Baranowskiego przedstawia praca „Dziesięciolecie sądownictwa na Wołyniu”, czytamy tam: „Rok 1921 jest rokiem odbudowywania tego, co zniszczyła inwazja, wzmocnienia wzniesionych zrębów, instruowania policji i likwidacji wytworzonego przez ewakuację chaosu, oraz walki z rozwijającym się bolszewizmem, przesiąkającym obficie przez granice w postaci najrozmaitszych band dywersyjnych, jako organizacja Zakordotu, oraz poszczególnych agitatorów”. Okres pracy sędziego Leonarda Baranowskiego na Wołyniu tak został oceniony w cytowanym już opracowaniu: „Również z uczuciem serdecznego żalu wspomnijmy także i o ludziach, którzy żyjąc i pracując niegdyś z nami, obecnie pracują w innych sądach, bądź też przeszli w stan spoczynku, a więc: o b. Prezesie Sądu Okręgowego w Łucku p. Stefanie Bełżyńskim, b. Wiceprezesach p. p. Leonardzie Baranowskim i Władysławie Hołowni; b. Sędziach: Antonim Żbikowskim, Antonim Borejce, Aleksandrze Kucewiczu, Michale Łukaszewie, naszych współpracownikach żyjących lub nieżyjących”. Powołane niżej daty, określają kolejne stanowiska, na które był powoływany Leonard Baranowski:
- 30 listopada 1920 roku zostaje powołany na stanowisko prokuratora Sądu Okręgowego w Łucku;
- 21 kwietnia 1923 roku Prezydent Rzeczypospolitej mianował Leonarda Baranowskiego wiceprezesem Sądu Okręgowego w Łucku;
- 29 stycznia 1926 roku otrzymał przeniesienie z urzędu, na stanowisko wiceprezesa Sądu Okręgowego w Kielcach;
- 5 października 1927 roku Leonard Baranowski, wiceprezes Sądu Okręgowego w Kielcach zostaje notariuszem w Chmielniku.
Przez kolejne lata służby sprawował urząd notariusza. Z dniem 31 października 1927 roku Leonard Baranowski objął urząd notariusza w Chmielniku (okręg Sądu Okręgowego w Kielcach), następnie, od roku 1935 do wybuchu wojny, w Izbicy Kujawskiej (okręg Sądu Okręgowego w Kaliszu).W dniu 9 listopada 1945 roku Minister Sprawiedliwości powierzył Leonardowi Baranowskiemu pełnienie obowiązków sędziego Sądu Grodzkiego w Elblągu, a w dniu 27 listopada 1945 roku obowiązki kierownika Sądu Grodzkiego w Elblągu. Pełnił tę funkcję do maja 1950 roku, po czym został przeniesiony w stan spoczynku. W czasie pracy w Elblągu, sędzia Leonard Baranowski wszedł do utworzonego w roku 1948, przez ks. Wacława Hipsza, Zarządu Komitetu Odbudowy Zabytkowego Kościoła św. Mikołaja w Elblągu.
Bibliografia: Akta Notariusza Leonarda Baranowskiego w Chmielniku 1927–1934, Archiwum Państwowe w Kielcach, nr zespołu: 21/2643/0; Akta Notariusza Leonarda Baranowskiego w Izbicy Kujawskiej, Archiwum Państwowe w Poznaniu Oddział w Koninie, nr zespołu: 54/562/0; Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości: nr 3 z 1921r., nr 6 z 1926 r., nr 23 z 1927 r.; Dziesięciolecie sądownictwa na Wołyniu, Łuck 19 września 1929 roku, nakładem Komitetu Obchodu Dziesięciolecia; Historia Elbląga, t. V (część 1, 2006, część 2 2005); Miesięczne sprawozdania Sądów: Okręgowego i Grodzkiego w Elblągu ze stanu zatrudnienia (IX 1945–I 1946); Archiwum Akt Nowych w Warszawie: zespół Ministerstwo Sprawiedliwości, sygn. 285/5649; Monitor Polski Dziennik Urzędowy Rzeczypospolitej Polskiej: nr 94 z roku 1923; Wykaz notariuszów Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na dzień 1 października 1938 r., Nakładem Izb Notarialnych R.P.; W. Zawadzki, Kapłani diecezji łuckiej w Elblągu po 1945 roku, Studia Elbląskie XIV, 2013.
